Mokry sen kryptozoologa. Godzilla [recenzja]

W kinie zwykle zachowuję się spokojnie - nie cierpię rozmów w trakcie seansu, nie zdarza mi się reagować zbyt emocjonalnie, ba, nawet jeść w kinie nie lubię, żeby nikomu nad głową nie szeleścić. Na "Godzilli" pierwszy raz od czasu "Avengers" miałem ochotę podskakiwać i krzyczeć "Fuck yeah!".

Na film wybierałem się z umiarkowaną nadzieją - trailery zrobiły na mnie ogromne wrażenie (i nie pokazały przesadnie wiele, co zaliczam na duży plus), jednak w pamięci wciąż miałem fatalny remake Rolanda Emmericha z 1998 roku. Kto nie zna, nie musi tracić dwóch godzin cennego czasu, wystarczy obejrzeć ten filimik od Honest Trailers. 

Zaczyna się spokojnie, choć bardzo klimatycznie. Wszystko otacza aura spisku, rządowej i wojskowej tajemnicy, co rozbudza nadzieje widza na ciekawą fabułę. Niestety szybko zostajemy sprowadzeni na ziemię, ponieważ historia podąża w stronę typowego, hollywoodzkiego banału. Nie pomaga też w tym drewniane aktorstwo (Ken Watanabe nadaje nowe znaczenie wyrażeniu "Mieć minę jak kot srający na pustyni"), sztampowo skonstruowane postacie (chociaż skonstruowane to w tym momencie nieco zbyt duże słowo, może raczej zarysowane) i nie najwyższej klasy dialogi. Bardzo podoba mi się pomysł reżysera, żeby starcie występujących w filmie potworów pokazać z perspektywy ludzi, którzy są dla nich nie wartymi wzmianki, bezbronnymi robaczkami, jednak ich losy nie są w stanie w jakikolwiek sposób zainteresować widza. Może trochę więcej punktów należy przyznać znanemu z roli w "Breaking Bad" Brianowi Cranstonowi, ale raczej z racji tego, że na tle Watanabe, Aarona Taylora-Johnsona i Elizabeth Olsen każdy wypadłby lepiej. Przy takich "oscarowych" rolach cieszy więc, że twórcy wzięli przykład z Georga Martina i nie trzymają całej obsady na planie do końca filmu.

Zresztą i tak wiemy, że liczy się tylko jeden bohater i kiedy w końcu pojawia się on, Godzilla, Król, to ma się ochotę skakać z radości i zapomina od razu o wszelkich niedostatkach fabuły. To już nie zwinna jaszczureczka znana z filmu z 1998, twórcy odrobili lekcje i oddali hołd bestii jaką znamy z  z dzieciństwa. Godzilla jest ogromny, masywny, potężny - jest kwintesencją siły i już na sam jego widok tworek Emmericha zwiałby do dziury z której wylazł. Godzilla to samiec alfa, największa broń Matki Natury i to widać w każdym jego ujęciu. Szkoda, że chwilę po tym jak możemy w końcu podziwiać Króla w pełni glorii i chwały, reżyser wali nas w twarz i pokazuje scenę, do której jedynym sensownym podkładem byłaby muzyka z Benny Hilla.

Na szczęście kiedy dochodzi już do starć z potworami, film pokazuje na co poszedł cały budżet. Walki są nie tylko spektakularne i świetnie wyreżyserowane, ale też wizualnie przepiękne. Scena w której powoli z pyłu w jaki obróciło się miasto wyłaniają się kolejne, rozświetlające się niebieskim kolorem kolce (powraca atomic breath!), stopniowo ukazując całą sylwetkę Godzilli, spadochroniarze lecący przez chmury z genialnie dobraną muzyką... W dodatku cały czas czujemy, że oto przed nami walczą bogowie, pierwotne, potężne siły, przy których my jako ludzie nie znaczymy nic i nie możemy (prawie) nic.  Ostatnie 30 minut funduje nam niezapomniane wrażenia, dzięki którym wybaczamy wszystkie niedoskonałości fabuły, a z seansu wychodzimy oniemiali. Natomiast sposób w jaki Godzilla wykańcza swojego przeciwnika... Uwierzcie mi, jest na co czekać!

Wydawało mi się, że ciężko w przypadku "Godzilli" będzie uniknąć porównania do "Pacific Rim", w końcu to dwa filmy kaijū stworzone przez Amerykanów w podobnym czasie, na szczęście twórcy poszli w zupełnie inną stronę. O ile w "Pacific Rim" liczy się akcja, rozwałka rodem z puszczanych dawniej na Polonii 1 anime, kolory i efekty, to w "Godzilli" uderzono w znacznie posępniejszą tonację. Pył, deszcz, brud, brutalna siła i "młócka". Ponadto o ile klasyczne japońskie filmy z "Godzillą" odnosiły się do skutków użycia bomby atomowej i Godzilli jako efektu jej wybuchu, tak we współczesnej wersji potwór ten jest odpowiedzią natury na nieodpowiedzialne używanie przez ludzi energii powstałej z rozbijania atomów.

"Godzilla" nie do końca spełnił moje oczekiwania, ale na pewno ich też nie zawiódł. Zdaję sobie sprawę, że film tego typu wymaga ogromnego budżetu (widać, że został wykorzystany co do centa!) i nikt nie chce wyłożyć takiej kasy nie mając pewności, że się ona zwróci. Producenci naciskają więc na twórców wciskając im w scenariusz kolejne klisze, które wszyscy dobrze znamy i lubimy. Sztampowa fabuła, ale cudowne efekty. Coś za coś. Pozostaje pytanie, czy chcemy żeby kino akcji szło właśnie w tym kierunku... Jeszcze tym razem odpowiem "tak". Tak, warto iść do kina na "Godzillę". Fani klasycznych filmów z udziałem Króla powinni wyjść z seansu co najmniej zadowoleni (twórcy poukrywali też kilka smaczków, np akwarium z Mothrą w starym mieszkaniu Brodych, o ile wzrok mnie nie zmylił), być może zachwyceni. Ja z chęcią poczekam na wydanie blu ray, w którym powinna się pojawić opcja "Wywal sceny z ludźmi" - w ten sposób obejrzę ten film jeszcze wiele razy.

PS Jeśli ktoś nie czuje się dobrze na seansach 3D, śmiało może wybrać się na film w 2D i nic nie straci.

Ocena całości: 7/10

Ocena filmu po wycięciu scen z ludźmi: 10/10