Przecież to Rowling! Wołanie kukułki [recenzja]

„Robert Galbraith to J.K. Rowling”. Gdy ta wiadomość obiegła świat, „Wołanie kukułki”, powieść, która nie odniosła znaczącego sukcesu na rynku, z dnia na dzień stała się bestsellerem. Bez tej sensacji książka zapewne zostałaby przeczytana tylko przez fanów gatunku, pozostając jedynie „dobrze zapowiadającym się debiutem”. Kto wie, może nawet nie zostałaby wydana w Polsce? Bardzo możliwe, że ja także bym jej nie przeczytała.

Nowa powieść autorki Harry'ego Pottera (czy kiedyś pozbędzie się tej łatki?) tak jak „Trafny wybór” skierowana jest do dorosłego czytelnika. Tym razem Rowling postawiła na kryminał, który przywołuje na myśl klasyków gatunku, z Agathą Christie na czele, i całymi garściami czerpie ze schematów.

Lula Landry, sławna supermodelka, ląduje na ulicy pod swoim londyńskim apartamentem chwilę po tym jak... No właśnie. Wypadła? Wyskoczyła? Czy może ktoś jej w tym pomógł? Policja szybko zamyka śledztwo orzekając, iż skoro modelka borykała się z problemami, wśród których prym wiodły narkotyki, to zwyczajnie popełniła samobójstwo. Innego zdania jest przyrodni brat dziewczyny, John Bristow, który postanawia wynająć prywatnego detektywa. Wybór pada na Cormorana Strike'a - weterana wojny w Afganistanie, którego życie, krótko mówiąc, legło w gruzach. Nie dość , że do agencji dzwoni więcej wierzycieli niż potencjalnych klientów, rozstał się z narzeczoną, to jeszcze Agencja Pracy Tymczasowej przysyła kolejne kandydatki na stanowisko sekretarki, której Strike wcale nie chce zatrudnić.  Mimo, iż sam Cormoran jest przekonany, że Lula popełniła samobójstwo, to gruby portfel Bristowa zachęca go do zajęcia się sprawą. 

Podobnie jak w „Trafnym wyborze” największym plusem książki są bohaterowie. Detektyw Strike należy do tych ludzi, którzy od początku wzbudzają niechęć i tak samo czuje się wobec niego czytelnik. Zgorzkniały facet, zniszczony przeżyciami na wojnie, któremu w życiu się nie układa. Nic dziwnego, że nie pała miłością do otaczającego go świata. Robin Ellacort, kolejna tymczasowa sekretarka z agencji, młoda, zorganizowana, planująca karierę w wielkiej korporacji, powoli przebijająca się przez mur, którym od świata oddzielił się Strike. John Bristow, bogaty brat z obsesją na punkcie śmierci przyrodniej siostry. Sama Lula Landry, obecna na kartach powieści od pierwszej do ostatniej strony i równie mocno wpływająca na odczucia czytelnika. I w końcu bogaty świat sławnych londyńczyków – aktorzy, modelki, projektanci, raperzy. Świat w który zagłębia się detektyw pełny jest intryg, narkotyków, fałszywej przyjaźni, i przede wszystkim, kłamstwa. Jak spośród tego wszystkiego wyłowić elementy prawdy, które doprowadzą do rozwiązania zagadki śmierci Luli Landry?

Drugim ważnym elementem książki, którego zabrakło mi w poprzedniej powieści, jest fabuła. Rowling stara się zaciekawić i wciągnąć czytelnika. Przerzuca podejrzenia na kolejnych bohaterów, każe się zastanawiać kto z nich miał powód, albo po prostu okazję, by pozbawić modelkę życia. Właśnie... stara się, a mimo to powieść wypada dość blado. Osoby zaznajomione z tematem zapewne odnajdą wiele odniesień do klasyków i... poczują, że to wszystko już gdzieś było. Detektyw sięgający dna, zagadkowa śmierć, rezolutna asystentka oraz klient z grubym portfelem – prosty schemat, który możemy znaleźć w niejednej powieści kryminalnej.

I w tym momencie wracamy do zadanego wcześniej pytania: Czy autorka zdoła kiedyś pozbyć się łatki „ta od Harry'ego Pottera”? Moim zdaniem, nie. Mimo usilnych starań, dla większości fanów nadal pozostaje "tą od Harry'ego Pottera", a jej kolejne książki czytane są głównie ze względu na nazwisko (co nawet zostało potwierdzone tym, że zanim zostało ujawnione sprzedano zaledwie 1500 egzemplarzy powieści).

Zapewne przeczytam kolejne książki z udziałem Cormorana Strike'a, nie dlatego, że pierwsza część mnie tak zachwyciła (bo tego nie zrobiła), ale właśnie dlatego, że "To przecież Rowling" i jako fanka cyklu o Harrym Potterze liczę na to, że Rowling jeszcze mnie czymś pozytywnie zaskoczy!

Ocena: 6/10