Wybawiciele odeszli. Tron z czaszek. [recenzja]

Peter V. Brett rozpoczyna czwarty tom cyklu, dokładnie w momencie zakończenia „Wojny w blasku dnia”. Jakby czytelnicy nie musieli tyle czekać na kolejną powieść, jakby tylko na chwilę odszedł od monitora, aby zaparzyć kawę. Nadal trwamy w szoku po ostatnich wydarzeniach, zupełnie jak bohaterowie, którzy byli świadkami pojedynku pomiędzy Ahmannem oraz Arlenem.

 

Zakątek Drwali oraz Lenno Evrama zostały pozbawione swoich Wybawicieli. Inevera, pierwsza żona Shar’Dama Ka, musi poradzić sobie z wewnętrznymi napięciami pomiędzy plemionami i za wszelką cenę utrzymać władzę, dopóki Ahmann nie wróci. Bo przecież wróci, prawda? Leesha, oprócz zajmowania się szkoleniem nowych Zielarek, musi w końcu zdecydować kiedy wyjawić swój wielki sekret. Rojer natomiast zacznie lepiej rozumieć, co znaczy mieć za żonę, nie jedną, ale dwie Krasjanki. Natomiast Renna wyrusza na poszukiwanie Arlena... i ślad po niej ginie.

W przypadku poprzednich tomów autor skupiał się na konkretnej postaci, przybliżając losy poprzez opisywanie jej przeszłości. W „Tronie z czaszek” (a przynajmniej w pierwszej części) jest tylko jedna retrospekcja, w której poznajemy bliżej Ashie - jedną z przybocznych Inevery. Po lekturze trudno jednak określić czy ta bohaterka ma jakieś większe znaczenie dla fabuły. Może w drugiej księdze odegra większą rolę? Autor skupia się głównie na teraźniejszej historii, a dzięki ukazywaniu akcji z punktu widzenia różnych postaci (także demonów!), otrzymujemy pełen obraz sytuacji. Brett przeskakuje z wydarzeń w Lennie Evrama, poprzez pałac w Krasji oraz doki w Lakton, które mimowolnie stają się częścią konfliktu, by na koniec pokazać czytelnikowi co dzieje się w głowie najwyższego demona. 

© Dominik Broniek official

Tradycyjnie już polskie wydanie zostało podzielone na dwie części, jednak w tym przypadku wypadło to dość naturalnie - nic nie może równać się z cliffhangerem na końcu „Wojny w blasku dnia”. Zakończenie tej części „Tronu z Czaszek” nie sprawia, że nerwowo będziemy odliczać dni do październikowej premiery kontynuacji. Zdziwienie natomiast mogła wywołać zmiana tłumacza, którym (zamiast Marcina Mortki) jest obecnie Małgorzata Koczańska. Trzeba jednak przyznać, że z zadaniem poradziła sobie doskonale i zamiast próbować odciskać na powieści swoje piętno, kontynuowała linię tłumaczenia poprzednika. Treść „Tronu z Czaszek” po raz kolejny idealnie dopełniają grafiki autorstwa Dominika Brońka. 

Po zapoznaniu się jedynie z połowa książki nie można jeszcze stwierdzić czy jest ona tą najlepszą w cyklu, jednak należy przyznać, że ma do tego spore predyspozycje. Jedno jest pewne: Brett nie obniża poziomu do którego przyzwyczaił czytelników! Teraz pozostaje tylko poczekać do października, kiedy to poznamy drugą cześć Tronu z Czaszek, a następnie będziemy mogli wyczekiwać kolejnej powieści „Demonicznego Cyklu”. Ale to już inevera.