Gdzie są kolejne zwłoki? Chemia śmierci [recenzja]

Kiedy na myśl przychodzi małe, amerykańskie miasteczko, w głowie pojawia się standardowy obraz sennej miejscowości, której mieszkańcy znają się bardzo dobrze, a wszyscy wiedza wszystko o wszystkich. Wyobraźcie sobie, że w takim miejscu dzieci znajdują zwłoki. Najpierw plotka paraliżuje mieszkańców, następnie staje się sensacją na ogromną skalę, a ostatecznie zaczyna do nich docierać, że mordercą musi być ktoś z nich.

Właśnie w takich realiach Simon Beckett umieszcza bohatera Davida Huntera. Były antropolog sądowy, który traci bliskich w wyniku tragicznego wypadku, postanawia uciec przed przeszłością na prowincję, gdzie rozpoczyna prace jako domowy lekarz. Nie przewidział tylko, ze przeszłość może go znaleźć nawet tutaj. David, chcąc czy nie, staje się kluczową postacią w śledztwie mającym wyjaśnić okoliczności śmierci jednej z mieszkanek Manham.

Książka jest dość krótka, historia morderstw niezbyt zaskakująca, jednak intensywność i realizm opisów niweluje każdy mankament. Beckett zdecydowanie odrobił pracę domową podczas pisania i dzięki temu czytelnik został uraczony dokładnymi opisami rozkładających się zwłok. Ba! Z dokładnością opisuje ile czasu zajmuje każdy z etapów rozkładu, jakie czynniki mają wpływ na jego szybkość, potrafi określić kiedy i w jaki sposób zginęła ofiara. Autor sprawia, że czytelnik wręcz czeka na kolejne zwłoki, dzięki którym dowiemy się nowych szczegółów na temat pracy antropologa.

Cytat chwytliwy, jednak nie do końca oddaje uczucia w
trakcie i po przeczytaniu książki. A raczej wcale.

David Hunter jest bohaterem płaskim. Poznany przypadkiem szybko wylatuje z pamięci, zupełnie nie warty zapamiętania człowiek. Do czasu, gdy dowiadujemy się czym zajmuje się zawodowo. Wtedy staje się dla czytelnika ciekawy, intrygujący i ma się ochotę poznać go bliżej. Ta sztuka nie udała się z pozostałymi bohaterami powieści. Ma się wrażenie, że wszyscy są tacy sami, przez co jeszcze trudniej jest wyłowić kogoś wyróżniającego się i wytypować go na mordercę. Może taki był cel?

Elementem, który zasługuje na największe uznanie jest samo zakończenie. Przez całą powieść czytelnik zastanawia się kto jest mordercą, a w momencie gdy typuje kandydata przewraca stronę i... musi rozpocząć "własne śledztwo" od początku. Pomimo, iż to zbyt mało, aby uznać książkę za fenomenalną, jest ona po prostu dobra, nie zmienia to faktu, że warta jest uwagi i polecenia.

Ocena: 6/10